Bir zamanlar gönlüm bahardı.
Gönül derem şırıl şırıl akardı.
Gönül dağıma bazen yağsa da kar,
Dert etmezdim gönlüme,
Bilirdim altın kar çiçeğim var.
Sevemedim belki, onun beni sevdiği kadar.
Ne yayım ,ben de olan o kadar.
Bir gün olsun duymadım ağzından,
Demedi ki:" sevmiyorsun sen beni,
Benim seni sevdiğim kadar"
Hep açık tuttu gönlünün kapısını,
Vermişti hiç bedelsiz tapusunu.
Ama ,süremedim bu mutluluğun sefasını,
Kaderde çekmek varmış gönül cefasını.
He hafta cuma giderim kabrine.
Güllerin yanında, bir demet de mor menekşe.
Menekşenin büküktür boynu,
Ben kendime benzetirim onu.
Gözyaşlarımı döke döke,
Koyarım kabrinin üstüne.
Bazen konuşurum kendisiyle.
Yine cevap veririm onun yerine.
Bir de etrafa bakınırım şöyle.
Görenler olur da "deli" derler" diye.
Nasıl koklarım bir gül daha üstüne?
Benzemez onun kokusuna rengine.
Koyamam serçeyi bülbülümün yerine.
Benzemez onun güzel güzel ötüşüne