İnsanlar; yıkılıp, düşene kadar,
“İhtiyacın var mı?” Diye sormazlar.
Yaratana birçok, adaklar adar,
İşleri bitince, sözde durmazlar.

Dumanı tüterek, yansa ciğerler,
Seyirci kalmayı pekte severler,
Kınayıp, tenkide, hemen iverler,
Kendi kalplerini, bir kez burmazlar.

Nerde zorluk görse, ondan sıvışır,
Kolayına gelen, işte yılışır,
Uyanık geçinir, gözleri ışır,
Beyninde kırk tilki, besler kurnazlar.

Gönül tarlasını, sevgiyle ekip,
Divanı kalbinde, kurarak şekip,
Kendini kendiyle, hesaba çekip,
Vicdanında adil, düzen kurmazlar.

Harami ne bilsin? Şerri ve hayrı,
Gözleri göremez, aynıyla gayrı,
Sahip olmak ayrı, hak etmek ayrı,
Bunu akıl edip, kafa yormazlar.

Gönül baştan sona, yarayla dolsa,
Genizler acısa, benizler solsa,
Bunlar içe dışa, arifan olsa,
Yaralıya kötü, damga vurmazlar.

14.09.2011…Mustafa Yaralı