Maddeyi madde bilir madde görürdü gözler
Şair, sende maddeye mana katıyor sözler
Kalem alır göklere çıkartırken güruhu
Bir heykel bakışına şairdir koyan ruhu

Bülbüldeki sevdayı sezip dikenli güle
Bülbülü âşık etti düşürdükçe müşküle
Pervanedir nur için nurun içinde yanan
Şairin kaleminde gizemli aşktır canan

Gün geldi aşk peşinde yorgunken koştu gönlü
Hasrete düştü yandı, yandıkça coştu gönlü
Hayal etmese yârin güzelliğini şair
Bir satır yazamazdı kalemi aşka dair

Haykırdı haksızlığa, yanlış işe taş koydu
Kalemi kılıç oldu, bu uğurda baş koydu
Sesi oldu milletin dosta düşmana karşı
Bitmedi, bitmeyecek zalimlerle savaşı

Gün geldi Fatih oldu tepeden gemi attı
Sultan Süleyman oldu kaleleri kuşattı
Gün geldi Muhammed’e dil oldu Rab aşkına
Gün geldi rehber oldu yol şaşırmış şaşkına

Şairsen, hüzünlerle ölümlerle yaşarsın
Acılarla tutkunun doruğundan aşarsın
Coşari varsın seni, hasret sancısı sarsın
Şair sen, kalp sevdikçe kalem yazdıkça varsın

11.09.2011/Samsun

İbrahim COŞAR

İbrahim COŞAR