Dimiyor sineme gam veren hüzün
Düşünmek kar etmiyor, hislerim sarhoş oldu, halsizdir nefesim
İçinden çıkmaya kadir olamadığım lahza kimin, ah u zarım şimdi kime söyleyim
Boynum büküktür, ümitlerim suya hasret filiz misalidir,sabır kar etmez ah neyleyim


Bir safa bahşet gel şu dil-i kalbe
Ümit yeniden yeşersin sinemin makus talihinde, hani şevk nerde
İbret alayım, ruhumdan neşet eden idrakle yolunun eşiklerinde bir kul olayım
Narınla yanayım, ihsanınla vecdine köle olayım, ecir içinde sadık bir nefes olayım


İşaret taşlarında soluk alayım
Kitab-ı celilinin hasrettiği meşk ve ibreti bu kalbime anlatayım
Ruhumun ahdini, nefsimin mukadder halini, idrakimin zafiyet miçinde ki acziyetini
Bir bir sabrın ve kanaatin, azmin ve ruhuma neşe bahşeden o aşkının zarif ikliminde


Edepten yoksun olan fakirdir
İnsan ancak ar sahibiyse şeref ve liyakat hususunda ihsan mertebesindedir
İlim, merakın ilk hareket vecdidir, azim ve mefkure vuslat içinde ki sevda demektir
Lisan ile nefs terbiye olmaz, esiri olunca vicdanın nefes alamaz, tahkik te unutulmaz


Hüsranla gönül hep inler
Ve fakat akıl ve irfan sakıt olmuşsa, hissiyat ruhuna acı katar, yakar
İnsan hassasiyetle ardır, müffik bir nazardır, yaratılan en müstesna imandır
Mazisi ve atisini görmezden gelemez, aşkı nefsi adına telakki eylemez ve yanmaz


Hasret, sadece özlem midir
Hangi lisanın halinden yüreği yakan bir kederdir, muhabbet aşk işidir
Aşk, ruhun ve kalbin didarında ki bir sebep ve kulluk ilişkisidir, firkat ettirir
Gönül, neden ummanın suhuletinden, sahranın sabır vecdinden aşk kokan esindir


Garip gönül hemen mest olur
En küçük bir ihsan karşısından hayli uygulanız, çok utanır ve sıkılır
Mahcubiyetiyle yüzü kızarır, eli ayağı titrer, bu vecd sahibini haline hatırlatır
Sessizlik içinde şükran şadıyla nefes nefese kalır, umutları şevkiyle fışkırır



Mustafa CİLASUN