Aynalara bakıpda gençliğini gören olmamıştır sanırım . (aynalar yalan söylemedi hiç)
Yükü ağır gelsede belli bir yaşın, ayak çekmese de yürek taşır onu.
Emektardır yüreklerimiz.

Ve akıl öne düşüp de;
Aldırma be, zaman geçse de, daha yaşayacak kadarı zamanın var önünde, gam yeme,tasa çekme der.
Doğrusu da bu değil mi zaten ?

ve sen de dedin ki şair; (bunu şiirden duydum).
Gözyaşlarını sil, silkelen kendine gel, depreşen yaralarını külle, yeniden doğmuşa dön.
Bu kararın mutluluğu bile can verdi sana ,hayat verdi gönlüne..

Herkesler yaşıyorda ben mutluluğu bulup da coşkuyla, şevinçle neden yaşamayım ki !
Heyyy ... Çekilin önümden o eski karamsarlıklar,talihsizlik ve yalnızlığım, savulun be, ben geldim bak işte, bre be breeeeee !..

YAŞAMAK NE GÜZEL ! Haykırışlarını duyar gibiyim ta buralardan..
Bu güzel şiir,bu yeniden diriliş ve doğuş şiiri ki; okurken beni de kattı önüne de can verdi,güç verdi ve sonunda da güçlü bir zılgıt çektirdi ya bana, aşk olsun valla şiire ..

Hem şiiri,hem de şiirin amacı olan hayata küsmeden, onunla barışık yaşanmasını veren öğretisini çok beğendim doğrusu.

Kutluyorum değerli şair Nezahat Hanım sizi,
Selam ve saygılarımla..