Aşkın temreniyle açılan yara
Ancak kefen ile sarılır dostlar
Erişmek kolay mı her yıl bahara
Güz ile kış ile varılır dostlar

Zaman değirmendir bizi öğütür
Yaşanan tecrübe aklı eğitir
Ahde sâdık olan aşkı büyütür
Gönül muhabbeti kurulur dostlar

Var mı Mecnun gibi çöllere düşen
Var mı Aslı gibi dillere düşen
Var mı Garip gibi yollara düşen
Olan hissedilir görülür dostlar

Bulutlar tutarken dağ başlarını
Öpüp kokluyordur tüm taşlarını
Tararken ormanın gür saçlarını
Sular bulansa da durulur dostlar

Irmak yorulur mu taşıp coşmadan
Ummana karışır yolun şaşmadan
Deli tay misali gönül koşmadan
Kim demiş kim demiş yorulur dostlar

Sen de biliyorsun bunu bal gibi
Bir gün kırılırsın kuru dal gibi
Ya bir demet çiçek ya da gül gibi
Vakti tamam olan derilir dostlar

Felek sürüsünü seçer ayırır
O da yandaşını kollar kayırır
Gözükara gerçek dostu çağırır
Sevgi hoşgörüyle dirilir dostlar

Çark-ı Devran (sy. 71)