"Gün doğdu hep uyandık,
Siperlere dayandık,
Bağımsızlık uğruna
Al kanlara boyandık...

Yolumuz Devrim yolu
Gelin gardaşlar gelin
Yurduma emperyalist dolmuş
Kovun gardaşlar kovun...”


Bu marşı hatırladım birden gülüm...
Sen ve arkadaşlarımızla kayalıklarda bir ateş yakıp
Etrafında türküler söylediğimiz
Ve Türkiye devrimcilerinin simgesi
Gün doğdu marşını söylediğimiz anları...

Ben hiç unutmadım gülüm , hiç unutmadım
Nereden bilirdim bir gün
Bu marşı seni toprağa verirken
Arkadaşlarım ile söyleyeceğimi...

Seni kancık bir pusuda ,
Sırf bir devrimcinin
Yani benim arkadaşım olduğun için
O ben dolu yüreğinden kahpece vurdular...
Haber aldığımda hemen koştum başındaki kalabalığı yara yara
vurulduğun yere.
Gazete örtmüşlerdi üzerine,
Kaldırdım yüzündeki gazeteyi
Sim siyah gece rengi gözlerin açıktı
Ve sanki beni görüyor ve bana bir şeyler söylüyordun...
Üzerine kapanıp kahrolası faşistler
Ne istediniz masum bir kızdan,
Beni neden vurmadınız
Diyerek hıçkırıklara boğulmuştum...
Sonra seni kucaklayıp,
Taksiyle İsmimizin kazılı olduğu
Ihlamur ağacının altına götürmüştüm gülüm...
Annen , kardeşlerin ağıtlar yaktılar baş ucunda
Bense yıkılmış ve bayılmış
Hastanede açmıştım gözlerimi...

Bir gün;
Senin katilin olduğu iddia edilen
O faşistle karşılaştım bir sokakta...
Belimde seninle meyve soyarken kullandığım o tırtıklı bıçak vardı...
Kararlıydım,
Senin yüreğine nişan alıp vuran o şerefsize
Oracıkta saplayacak
Kanını yerde koymayacaktım...
Beni tanımıştı
Üzerine yürüdüm ,
Anladı başına gelecekleri ,
Döndü hızlı adımlarla bir apartmana girdi
Ben de arkasından...
Kapısının ziline bastı,
Kapı açıldı iki kız çocuğu karşıladı
Babacığım diyerek boynuna atladılar
Öyle bir sarıldılar ki katil babalarına
O adama değil de
Çocuklarına acıdım ve bıraktım peşini...

Bilmiyorum gülüm beni görebiliyor musun
Arada bir uğruyorum mezarına
Sevdiğin en güzel çiçekleri dikiyorum toprağına
Suluyorum onları dinmeyen göz yaşlarımla...
Suluyorum içimde bıraktığın fidanları
Soldurmuyorum
Bu can bende oldukça da soldurmayacağım Leyla...
Hiç soldurmayacağım...
Ve ben hep Mecnunun kalacağım...

(12 Eylül sonrası ilk kez hissederek ve yaşayarak yazdığım ve annemin elleriyle sobanın alevleri içinde yok olup giden bir romanın adıdır Leyla yazarken yaşamış gibiydim ama sonu hüsran oldu romanımın)



Kazım DOĞAN
21.08.2011