Evsiz çocukların yol kenarında öldürdüğü masum bir korkağım ben.
O gittiğinden beri akıttığım gözyaşında boğdum kendimi.
Utanan her kadında bulduğum ’’SENİ’’
Utandığım her anımda kaybettim...
Oturup bir şişe içkide,
Esrar dumanının buğusunda,
Mürekkebini kanımdan aldığım şiirlerde,
Üzerinden yüzlerce yüzsüzün geçtiği orospularda,
Kendine faça atan piskopatlarda buldum "SENİ"...

Kaybettim kendimi elim yüzüm yara içinde;
KALBİM sen...
Kaderimde yazan yalnızlığımı,
Sensizliğimi,
Kimsesizliğimi,
Bu mantık aramaları sikti belamı...
Herşeye bir sebep buldum yaşamama hariç,
Herşeyden korktum ölümden hariç...
Ben hep kaybettim öldüm geberdim
Kaybettim
Kaybettim
Kaybettim
Kan çöllerinde kafam güzel altıma işedim kalbimden seni
Ağlamaya utandım,
Utandığım için ağladım
Sızlayan heryerimde seni aradım
Sen kaybından öldüm ben..! ! !