Kafa tutan kimdi, geçen yıllara,
Ne çabucak, unutmuşsun, dünü sen?
Nasıl da, benzedin, böyle ellere,
“Hiç ayrılık, yok” diyordun, hani sen? …

Gecelerde umut, umut yeşerip,
Gündüzleri, sokakları, şaşırıp,
Dakikaya, üç-beş mısra, düşürüp,
Sene gibi, yaşadın mı, günü sen?

Gözlerimi, asla uyku, tutmuyor,
Hayâllerin, beni tatmin, etmiyor,
Kelimeler, ifadeye, yetmiyor,
Anlamazsın, bilemezsin, bunu sen…

Kahpe felek mâhkum, etmiş, elimi,
Bundan arıyorum, belki ölümü,
Bir ben, bir de Allah, bilir halimi,
Dağ başında, taş mı sandın, beni sen?

Ne benzerin vardır, ne de bir eşin,
Sen misin ışığı, ayın, güneşin?
Bilmem aynalarla, nedir ki işin?
Gel kendini, bir de bende, tanı sen…

KURTOĞLU’m, ne olur, insafa gelsen,
Hayat “sevgi” demek, ah bunu bilsen,
Vallahi sevdiğim, yerimde olsan,
Benden yaman, sever idin, seni sen…

Aşık Rifat KURTOĞLU ... ÇORUM