Sevgili meselci,

öncelikle şunu söylemek isterim: geniş bir hayal dünyanız mevcut ve hemen hemen her gün, o hayalleri bizimle paylaşıyorsunuz. Ben’e ait hayalleri paylaşmak gibisi yok sanırım, tıpkı sevgi gibi paylaştıkça artar çünkü.
Hepimizce malum zaten.Bundan mütevellit yazdıkça artar kelimelerimiz içimizdeki derinlikle,yarayla-kabuksuz
yara hem de-.

Yukarıda da ifade ettiğim gibi: her son şiiriniz, aslında bir sonraki şiirinizin giriş kısmıdır.
Şiir yazan herkes için geçerli bir yasadır bu…Hayat, sadece bir şiir yazacak kadar ömür
vermiştir insanlara/şairlere.Maalesef. Ömür,ölümün sol yanıdır. Ve sol yanıdır insanı şair yapan.
Bu yüzden her yazılan şiirden sonra biraz daha yaklaşıyor insan ölüme.

Durun deyip: Şair, ölümü cebine sokup, ondan sonra yazmaya başlamıştır diye de bilirsiniz; ancak ömür,
hep ölümü itmiştir sol eliyle.O iterken,yazılan şiirle ona sesleniyorsunuz bir bakıma.Bu da ömrü çok üzüyor,acı acı düşündürüyor biliyor musunuz?

Yazılan şiirlerle ömrün canını acıttığınıza göre,içinizdeki şiirleri demlendirip, biraz olsun ömrün
oksijen almasını ya da ölüm’ün kangren olmasını sağlayabilirsiniz.
Ölüme inat şiirle beklemek, hepsi bu..