2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
948
Okunma
Deli rüzgarlarıyla,uçuşuyor saçları
Islanmış kirpiğinden,süzülüyor yaşları.
Hüznünü saklar gibi,gece karanlığında
Sokak lambalarında,yanıp söner bakışları...
Adı anılmaz olmuş,şarkılar şiirlerde
Vaktiyle çok dolaşmış,hemde sayısız dil’de.
Yarı yolda bırakmış,girdiği gönüllerde
Her biri yalan olmuş,silinmiş tüm aşk’ları...
Sararıp solmuş rengi,kuru yaprak misali
Sığmadığı gölgesini,terketmiş kuşlar gibi.
Öyle bir yalnızlık ki,sanki bir kuyu dibi
Çok uzaktan duyulur,kırık kalp atışları...
Ansızın çevrelemiş,benliğini korkuları
Zamana yenik düşmüş,çok değişmiş huyları.
Kaybolmuş tüm neşesi,ve o bildik telaşları
Silmiş ihtişamını,kaybettiği savaşları...
En büyük zaferleri,unutulup paslanmış
O dağ gibi bedeni,bir kaya’ya yaslanmış.
Görenler şaşırıyor,esaretin bedeline
Başlattığı hangi isyan, İSTANBULu esir almış...
Bozuyor sessizliğini,ve kopuyor çığlıklar
Her iki yakasına,yapışmış pişmanlıklar.
Anlattıkça kendini,ve çektiği acıları
Sır olmaktan çıkıyor,bütün yaşadıkları...
İlk defa böyle pişman,ve ağlıyor istanbul
Avuçlarından kayıp,giden o geçnliğine.
Bozuyor sessizliği,yankılanan çığlığı
Böyle veda ediyor,bütün sevdiklerine...
01:03__04.09.11
Cevap Yaz