BİR BURAM IŞIK

Bir buram ışıktı, içimde bir heves,
Dünya gibi güneşe bağlanmaktı
Reddedilme duygusunu doya yaşa
Bir sıkımlık kurtulmaktı
İç dünya figüranlarından salınıvermekti
Olmadı ama
Çıkamadım düş nehrinden
Götürdü beni kendimden
Götürdü uçsuz bucaksız ellere bıraktı.

Avunmayı senden öğrenmiştim,
Kendimi bu denli mahvetmiştim
Ne bir ben bırakmıştım
Nede ardımdan bir sevgi bırakmıştım.

Kendimi hep uçurumlarda buldum
Güneşe bağlanmak hevesiyle
Hem de ışığından bir parça kopara bilmekçesine
Yine olmadı
Hiç mi hiç olmadı
Çünkü yüzeyimdeki ışıklar
İçime hapsolunmuştu
Hapsolunan ışığımda sönmek üzereydi
Ve derken sönmüştü son kalan ışığım da
Sadece bir kor kalmıştı yerlerinde
Ama
Alevlenebilmek için bir kıvılcım bile yeterdi
“ Sahi, ondan bile umudumu kesmiştim”
Böylece kendime ölüm kapılarını aralamış oldum
Ve bendimi ölüme terk ettim…


hasan basri bayır / deneme şiirler