biz vardık; ölümü göze alanlar
tüneller açar, duvarları yıkardık...


şimdi dilimizde ah (var)
belimizde silah (yok)
var ile yok arası
üstümüze çöken zindan karası
karamsar değilim;
umut dolu yürek hanesi,
umut insanın en güçlü cephanesi...


gün gelir öfkemiz öyle bir patlar
sanırsın cephedesin,
şakladıkça kırbaç, vurdukça üzengiler
şahlanıyor doludizgin atlar
yürüyor ordusuyla
başkomutan Mustafa Kemal;
mevzilerinden kılıcıyla atılıyor öne
ateş ve ölüm kusuyor
toplar, tüfekler tanklar
mavzerler süngüsüyle
kılıcının işaret ettiği yöne!


bre hainler
siz o zaman görün gününüzü
kim kurtarır sizi,
hangi çukura saklar ölünüzü;
gelen Mustafa Kemal’in ordusu
girseniz de deliğine iğnenin
tam isabet vurulacak
kırılacak iğnenin yurdusu!


biz düşmanı sökeriz;
yaranı dikemezsin
bir Büyük Taarruz’la
başına kartal olur çökeriz!


bırakır mıyız peşini
izleriz adım adım;
bir Dokuz Eylül günü
Ege Denizi’ne döktüysek
bugün de yarın da düşmanı biz
her zaman her yerde dökeriz!

çekeriz şanlı bayrağımızı göndere
selam olsun kahraman Mehmetçik’ten
başkomutan Atatürk, şanlı büyük öndere!


Şaban AKTAŞ
29.08.2011