Yalnızlığı seviyorum, başımı dinleyebildiğimi düşünüyorum,
Hatta bazen o başımı koltuğuma alıp uzaklaşmak istiyorum,
Gittiğim yerlerde bilmediğim ortamlarda bir hayat var ama,
İçine daldığımda biliyorum ki onlar da uymayacaktır bana…

Oysa birilerini dışladığımızda hayat sadeliğiyle sürmüyor,
O hep bizlerden olmayan mutluluklarımız için diyet istiyor,
Ben de veriyorum, yalnızlığımın diyeti bazen bu can sıkıntısı,
Bazen uçsuz bucaksız dünyada bulmaya çalışmak, olmayanı…

Yalnızlığımla birlikte nereye kadar gideceğimi düşünmüyorum,
Yarından sonrası bana çok uzak, oraları hiç merak etmiyorum,
Bildiğim bir yer var, benden uzak ama aslında bana çok yakın,
Gidebilirim belki oraya ama bende olan canlar da bana yakın…

Uzaklardan bir türkü geliyor, o da sanki çocukluğumda saklıydı,
Bana anlatmak istedikleri açık değil, duygularımız da farklıydı,
Tanımlayamadığım duygulardan yola çıkarak geldim buralara,
Şimdi de bekliyorum yine, dinmeyen yalnızlığımın koynunda…