Ey Çetiner! Kendine bir söz vermiştin hani?
Bu aralar adını anmayacaktın aşkın
Demek yanılıyormuş arada bir her fâni
Sevdânın büyüsüne sen de kapıldın şaşkın!
Savaşlar ve açlıklar hükmederken âleme
Sen tutup aşk yükledin elindeki kaleme

Bilmiyorum ne idi, çok okunmak mı kaygın?
Oysa ki sen bunlara fazla önem vermezdin
Niye caydın sözünden, kendine yok mu saygın?
Aşkı içinde yaşar, göz önüne sermezdin
Tek arzun değil miydi yaraya parmak basmak?
Peki nereden çıktı aşk şiirleri asmak?

Ya bunca yıl yazarken hâlâ yerinde sayıp
Bir çok yazım hatâsı yapmana ne demeli?
Artık çocuk değilsin, inan oluyor ayıp
Gelişmek olmalıdır her şâirin emeli
Tatlı konuştum diye zannetme ki şekerim!
Kendine gel bak yoksa kulağını çekerim!

Bunları yazdım diye alınmazsın umarım
Belki akıllanırsın kafana gelen taşla
Zannetme torpil geçer, hatâna göz yumarım
Artık eskisi gibi şiir yazmaya başla
Bırak aşkla yanmayı, haydi soğu, haydi sön
Kavgana ve dâvâna bir an önce geri dön

.