Bir yerlerde duman tütüyor.
Ocakta yanmıyor ki aş kaynasın.
Bakmaya gerek yok.
Şimdi dumanlar başka yerde tütüyor.
Taş kaynattığın günler geçti anne.

Gözleri yaşartan duman nereden geliyor.
Sorma seni hatırlatan arkadaşlar niyetine.
Bedel mi ödüyorum.
Onu da ben bilmiyorum.
Hiç yaşayamadım ki anne.

Hani kollanıp gözetleniyordum.
Ekmek getirdikçe aslanım diyordun.
Yeni ekmekler peşine ben koşarken.
Büyüdün artık diyordun ya.
Ben hiç büyümedim ki anne.

Nasıl da geçti zamanlar.
Senin gibi bazıları da övdü.
Seninle beraber yaşayanlar unuttu.
Eli ekmek tutanlar kaçtı ya.
Neden hala ben anlayamadım.
Eskisi gibi hiçte düşünmüyorum artık.
Ben hiç büyümedim ki anne.

Kazanlar kaynıyor bak dünyaya.
Özlem mi korkma artık.
O kazanda aş değil su kaynatıyorlar.
Bana soru soran yok artık.
O dökülen sahte gözyaşları.
Ben mi. Hala anlayamadın mı?
Ben hiç yoktum ki.
Ben hiç büyümedim ki anne.
Mehmet Acet