0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
999
Okunma
Yalnızlığın kayıp şehirlerinde yaşıyor bedenlerimiz.
Dostun yürek sıcağından çok uzağa düşmüş kimliğimiz.
Sessizlik sağır ederken kulaklarımızı,
bir damla suda boğuluyor yeşeren ümitlerimiz.
Kim öldürdü yaşamın bereketliliğini ruhlarımızda?
Kim çaldı çocuk masumiyetlerimizi?
Zaman her şeyin ilacı bilirdik biz
oysa zaman küflenmenin sert bir rüzgarıymış.
Gerçekten sevmedik belkide!!!!
Bencilliğin bayrağına sarılıp
zafer çığlığı attık arkadaş bulduğumuzda.
Neyi paylaşamadık
Neyi çaldık birbirimizden.
Şimdi yalnızlık denizlerinde
sessiz birer liman gibiyiz.
Çoktan yitip gitmiş yüreklerimizdeki sevgi
Küf tutmuş üstümüzdeki ten.............................alev yavuz
