Kendimi sunuyorum yüreğimden koparıp
Buyur

Mevsim kış yahut yazın ortası
Zaman kırıntılarını topladığım günler var
Hatıraların ihanet kokusunu yakıştıramadığım gül tütsüleri
Keşkelerim, iyi kilerim
Hıçkırıklarımı yumrukladığım duvarlar
Ben sustukça ağlarlar

Sabır ilişmiş Oltu taşına
Çözümsüzlüğün girdabı ucunu unutmuş sarmal
Aynalar sabırsız
Tahammül sınıra yerleşmiş
Çare saklı kendi içine bütün çözümsüzlüğü ile
Dün kırık
Vefanın kendisi zaten hıçkırık

Kalem devri bitti
Hüzün bulaşmış tuş çağı zaman
Herhangi bir bölümü sahnelenen hayatın
Veya ölümü

Ekranlarda iz düşümü var hayallerin, sevgilerin, yalanların
Vuslatların harfleri kırık dökük virane şimdi
Mevsimsizlik mevsimi dönüp duruyor başımda
Aşka üzgünüm
Aşka yenik

Hadi git uyu ey gece
Sarıl yıldızlarına, mehtabına beni boş ver
Kırık bütün parçalarda ben varım
Ya sana bakarım
Ya içten içe boyun bükerim
Sesimi kimse duymaz ağlarım

Ve meltem eser ardından seherin
Gülümseyişine çiçek kokuları bulaşır
Çıkarım pencereye gün ışığı gözlerim
Her sabah serdiğim yüreğime gülümserim
Ben buyum
Acıyı kahkahayla boyayan çocuk

Kendimi sunuyorum yüreğimden koparıp
Buyur