Köşesinden dönünce adam
kayboldu karanlığında
sevda yollarının
yürüyordu ağır aksak
bilmediği bir yerlere
bazen titrek bir sesle
sevda türküleri söylüyor
bazen gözyaşlarını
döküyordu içine
zaman zaman parlak bir ay
arkadaştı O’na
günlerce karanlığı derinliklerinde
kayboluyordu
sessizliğin tamtamları
çınlıyordu beyninde
ara sıra güneş ışıklarıyla
oynaşarak yol alıyordu
yağmurlar yağıyordu
çamurlu yollara
fırtına
ya da tatlı bir yel
karşılıyordu O’nu yol ağızlarında
yazdan sonra güz
ardından kış
ve lapa lapa kar
bazen kapanıyordu sevdanın yolları
her taraf bembeyaz
süslenirken dereler tepeler
ve ilkbahar
bir yandan eriyince karlar
dereler coşuyordu dereler
çiçek açıyordu her taraf
zordu bazen
bazen de kolay
işte o adam vermişti
o yolların uğruna ömrünü
öyle tatlı yolculuktu
sonunda o yolda yürüyen adam
svedaların en güzelini buldu