3
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
985
Okunma
Efenim "Güzelce" bir hayalî yâr’dı. Biraz ilham, biraz gözlem, bolca özlem,
dua, niyaz ve kurgu ile doğdu ve yok oldu, ben dahil tüm sevenlerin başı sağ olsun.
Yazdıkça bende hastalıklı bir hâl aldı. Defalarca bırakmak istesem de bırakamadım,
son çare olarak bunu buldum. Üzdüklerim kusuruma bakmasınlar, mecbûr kaldım.
Yoksa her gün büyüyen özlem ve hasretle bende inanmaya ve âşık olmaya
başlayacaktım, kıyamadım kendime, çocuklarıma...
Affedin...
Hâsılı;
Güzelce şiirde doğdu, şiirde yaşadı ve şiirde vefâd etti...
nmd
“Hafta sonu güzelce gelecek.
Son kez görüşecekmiş(iz)!”
Bir sıkıntı içimde
Yattım, yatamadım
Kalktım, daraldım, bunaldım
Su, çay, üstüne kahve
Kâr etmiyor, başım çatlıyor
Camları açtım
Hava epey serin
Dışarı çıktım, üşüdüm, döndüm.
Telefonum çalmadı.
İnternetten bir iki kuru kelam
İyice keyfim kaçtı.
Allah’ım kafam darmadağın
Zihnim bulanık, gönlüm kasvetli
Televizyonu açtım
Haberleri izle(me)dim
Gözüm takıldı, kaza haberiydi yine
Yıllardır okumam üçüncü sayfalarını gazetelerin
Ve haberlerden izlemem ölüm vakalarını
Ama…
İstanbul’a dönüş yolunda
Sivil bir araç bir yolcu otobüsüyle çarpışmış
Otobüs devrilmiş, araç alev almış, yolculardan
Yaralılar var, araç sürücüsü…
Bu güzelce’min arabası!
Hemen çıkmalıyım…
5.0
100% (3)
Cevap Yaz