bön bön bakan heykeller gibiyim
donmu$ ve öylece kalmi$
nabzi atmayan,unutmu$da kimseyi kafaya takmayan

arayasim yok ne anami nede babami
kader yazmi$ cokdan fermani
kimsesizler gibi göcüp gidecegim bu diyarlardan

ramazan geldi ve mazi gözlerimde canlandi
ya$anmi$da unutulmu$ günlerin esaretinde yerimde sayiyorum
bir adim ileri gitsem,ayagima hatiralar takilip yerlere seriliyorum

güne$ batipda karanliklar cökünce ben ya$amaya ba$liyorum
gecelerin efendisi oldum,arkada$im yolda$im ay ve yildizlarla baki$arak konu$uyorum
hükmediyorum samanyoluna,kayan yildizlarin arkasindan ko$uyorum

dokunmasinlar bana ben böylede cok mutluyum
sessiz cigliklarim yankilaniyor evimin dört duvarlarinin arasinda
sus pus olmu$ dilim, cit cikartmadan yaziyorum yaziyorum gecmi$ime gelecegime söverek

neden bana yanlizlik,neden bana kismesizlik,neden bana önemsizlik
sanki cokda umurlarindaydimda,bana ahkam kesiyorlar
kar$ima gecip söver gibi,yat artik yat,kendi kendini mahvediyon diyorlar
neler cekdigimi,ne hallerde ayakda kaldigimi birtülü görmüyorlar

ölüyom demekle ölünmüyormu$ ki,ya$iyorum ben hala ölmedim ki
terkedilmi$ ruhumu karanliklarda acilan yalnizlik cukurlarina gömemiyorum ,izin vermiyorlar ki
muradima eremedim, bu yalan dünyadan ben heves alamiyorum ki
bele$e harciyorum ömrümü, tadina vardigim günler parmakla sayilma,ya bir yada iki