Keşkeler sıralanır, sonra pişman olursun
Vakit geçmeden durma, yâre doğru köprü kur.
İğneden tut ipliğe, sığaya çekilirsin
Kendini boşa yorma, yâre doğru köprü kur.

Bugüne dek elime, değmese de elleri
Rûhumu okşar durur, yârin tatlı dilleri
Yol verme harâmiye, yık konan engelleri
Sevgiye duvar örme, yâre doğru köprü kur.

Kendini atma nâra, gerçeği bile bile
Ne dilersen dile de, dileğin Hak’tan dile
Olgunlaşsın o açsın, bülbülün aşkı ile
Gülü goncayken derme, yâre doğru köprü kur.

Meyveli ağaç gibi, tevazu’yla sen eğil
Kibirliyse bir insan, yüzde sanki bir siğil
Cam bir kâseye benzer, tâmiri mümkün değil
Bir kulun kalbin kırma, yâre doğru köprü kur.

Sever ise bir kişi, sevdiğini güdermiş
Bir sözün iki etmez, suyu sıra gidermiş
İşte gerçek sevgi bu, kör ve sağır edermiş
N’olur hatasın görme, yâre doğru köprü kur.

Yaratılış gâyeni, kendi kendine sorsan
Nereden, niçin geldin, biraz kafanı yorsan?
Ölünce de hayırla, anılmak istiyorsan
Kimseye pusu kurma, yâre doğru köprü kur…

07/08/’11
Hanifi KARA