Analar, babalar;
Evlatlarınızın,
Neye yeteneği,
Ve ilgisi var ise
Ona doğru yönlendirin,
Asla önlerini kesmeyin!
Yoksa
Benim gibi sapık olurlar,
Bir gün.

Efendim,
Ben sapığım,
Ama bir sanat sapığı;
Özellikle de,
Heykellere hiç dayanamam.

Bu sapıklığım.
Elimde değil,
Aşırı bir zaafım var,
Benim.

Hep içimde,
Bir uhde kalmıştır,
Heykeltraş olmak.
Ama
Ola ola
Sadece traşı kalmıştır, bana
Her sabah düzenli yapılan.

Ne zaman,
Bir heykel görsem,
Hemen başbaşa kalır,
Kendimi,
Bakmaktan alamam.
Gözüm başka,
Bir şey de görmez,
Zaten.


Hiç dayanamam,
Tahrik olur,
Ağzım sulanır,
Kendimden geçer,
Saatlerce,
Öyle garip hareketler,
Yaparım ki,
Gören de
Sapık bu adam!
Der,
Haklı olarak,
Sapık!

Nerden bilsinler,
Benim,
Heykel aşkımı?


Öyle tatmin olurum ki,
Sanki ayaklarım,
Göğe erer,
Bulutların üzerine çıkar,
Mutluluktan uçarım.

Kendimi,
Yapanın yerine koyar,
Keşke bunu,
O yapacağına,
Ben yapsaydım,
Derim.

Manyaklık derecesinde,
Bir sapıklık işte!
Ne olacak?