Kopmayacak bildiğim bağlarım oldu benim,

Bir çiçek misali toprağına,

Suyuna,

Güneşine bağlı olduğum bir sevdiğim vardı benim.

Hiç bitmeyecek bildiğim,

Hep aynı heycanla çarpacak sandığım,

Bir kalbim vardı benim.

Korkmadan bağlanmıştım,

Nefesimle,

Bedenimle,

Ruhumla,

Ona teslim olmuştum.

O olmadan yaşanmaz bildim.

Ama anladım ki yaşanır,

Bağlar ne kadar güçlü olsa da koparmış,

Gücü sadece unutulacak zamanın miktarını belirlermiş,

Canım dediğin insan yabancı olabilirmiş aslında,

Aşk nefrete döner,

Sonunda nefret bile kalmazmış yerinde,

Tam anlamıyla,

Yabancı..

Peki korkacak mıyım şimdi başka topraklara kök salmaktan?

Gavura kızıp oruç mu bozacağım?

Bunlar uzak ihtimal,

Aşksız geçen her günün kayıp olduğunu bilen ben,

Aşka küsemem ki,

Yine bağlanacağım,

Yine seveceğim,

Yine suyuna,

Toprağına muhtaç olacağım,

Bitme pahasına olsa bile,

Ama artık biliyorum ki,

Her aşk beraberinde ayrılığını da taşıyor,

Onsuz da yaşanıyor..