Acılar; önce bizleri sarsıyor sonra olgunlaştırıyorlar,
Böyle iyi niyetleri var ama kendilerine alıştıramıyorlar,
İçimizi yaktıkça arsızlaşıyor hepsi ve sonrasında da,
Yakamızı bırakmak bilmiyor türevleri, böyle dünyada...

Bu acılar çok acı, dermanı da kimselerde bulunmuyor,
İçimize dolunca orayı da kendilerine yurt ediniyorlar,
’Dünya halidir bunlar, geçer bir gün mutlaka!’ desek de,
Onlar ısrarlı, vardır geldiklerinde çoğalma tehlikesi de...

Onların ipliğini pazara çıkartıp satma düşüncesi de var,
Öyle yapışkan haldeler ki, yerlerinden kalkıp gidemiyorlar,
Gitmiş olsalar da müşteri bulunmaz, acılar çok itici türdür,
Oradan benzerlerini alıp çoğalma tehlikesi de mümkündür...

Oturup derinlere daldığımda yine peşimden ayrılmadılar,
Varlıklarına alışamadım, üstelik yapışık kardeşler oldular,
Onlar bende ben onlarda, hep birlikte yaşayıp gidiyoruz,
Yarı yolda fire verirsek gideceğimiz yeri de biliyoruz...