Önce iğneyi kendine, sonra çuvaldızı ele
Batır ve bir bak hâline; acep canın yanar mı ki...

Uygarım, güçlüyüm dersin, her an kötülük edersin;
Üstelik haram da yersin; acep için rahat mı ki...

Başkasının mutluluğu, başarısı ve huzuru
Kaçırmamalı uykunu; acep gönlün ferah mı ki...

İnsan, aile ve millet uğruna boğulsun zillet,
Hep var olsun âli devlet; acep sancın geçer mi ki...

Şiddet, terör ihraç eder, ahlaksızlık hepten beter;
Ocak söner, barış biter; acep öfken diner mi ki...

Belki vardır biraz yürek, duyarlılık ne’ne gerek;
Ruhunu yutmuş engerek; acep aklın erer mi ki...

Güya renklenmekte rüya; tamah, ihtiras ve riya
İle dar gelmekte dünya; acep sonu güzel mi ki...

Şarttır barış için iman, biraz vicdan; ille insan
Yoksa, uygarlık toz duman; acep ferman çıkar mı ki...

Varsa özünde şecaat, davranırsın mutlak rahat;
Elem verir her kabahat; acep yürek titrer mi ki...

Yoksa Bayrak-Kur’an andın, makûs talihine yandın;
Bil ki yalanlara kandın; acep âhın çıkar mı ki...

Haziran, 2007