Şakağına nefret dayamışlar ülkemin
hangi dilde selam versen insanlara,
başka bir ülkenin lisanıyla somurtuyorlar.
Paylaşılamayan bir sevgili gibi
kıskanılan bir lokma ekmek, bir yudum su...

Oysa atalarımız vardı bizim

Gülüşleri gökyüzünü,
pamuk ellerindeki ay ışığı bembeyaz bulutları andırırdı.
Kerpiç evlerindeki seccadelerine nurlar yağar,
sohbetleri gül suyu kokardı

Hangi dilde selam versen insanlara
bakışları zemheriyi bıçaklıyor.

Oysa atalarımız vardı bizim

Tarlasına kırağı düşmüş,
komşusuyla buğdayını bölüşmüş
Bir ayağı toprakta olsa da
her rüyasında, hep mekkeyi görürmüş.

Hangi dilde selam versen insanlara
gözyaşların tecavüze uğruyor.

Oysa atalarımız vardı bizim.

Mayası sevgiyle karılmış
yokluğa sarılıp varlığa darılmış
yaşlı bakışlarındaki cennet ışığı ile
her gördüğü dostunu melek sanırmış...

Artık güneşin farkında değil hiçbir çiçek.
Karşılıksız alın teri yağmurlarında telef olmuş emekler.
Mutlu olmak için edilen sahte dualar,
Azrailin hançerine takılıp, bir gün geri dönecekler...

Şakağına nefret dayamışlar ülkemin
Ne olur, biraz olsun sevelim.