gözlerim beni görmüyor
bugün ölmedim ümitsizim
çayım demlenmedi
Karacaahmet’e uğradım öğle vakti
Kadıköy’den indirimli hatlara bindim
bir lira
geçti otobüs ineceğim yeri
sonra yürüdüm
türbede andım seni
nereye gitsem bu şehrin darma duman savaşlarında
öyle kesifki çıkmaz sokakları benden önde yürüyor
işte yine banliyö treni
yine kaçırdım Haydarpaşa’yı seyrederken
sen çekirdek yemek nedir bilmezsin
limitsizler sana acıkmış gibi bakarken
sen benim gibi kokoreç istemeyip yine yemezsin
ben istasyonlarda bir başıma
kedi savaşları izlerken
ya bu şehir hangi kedinin yasını tutuyor
olamaz inanmam gelmiyor
bir türlü
saçlarımı tararken
turistler adres soruyor
Cengiz Kadıköy’ün yolunu bilmezken
işte yine diyorum
hey be Haydarpaşa’ya karşı oturmuş
eski tarz mektup yazarken
ve benim ve senin ve yıldızların ve yoksulluğum
ellerimde
yaşamboyu gülüşlerim unutulmuş
ruhum Kantaralı bir gemiydi
yedinci limanda yorulmuş
ne ben gördüm suskunluğumu
ne sen ağladın ardımdan
usta
bak domates ekmek kurumuş
merdiven ayağında ben
biçareyim
ellerim kendini bulamıyor artık
Cengiz eski Cengiz olamıyor artık


CENGİZ ZORLUOĞLU