İnsanla birlikte sevgi de var oldu yeryüzünde. Sevgi bir insanda yalnız o insanı değil onda tüm insanlârı sevmeye açık olmak değil miydi?
Sevgiyi taşıyan, onunla yaşayan bir insanın insana yaklaşması, sevgiyi paylaşması aynı zamanda özgür bir yaşamı da sürdürmesi demek değil miydi?
Aşıklar sadece daha iyiyi umut etmeyi değil,onu yapmak için çaba göstermeyi de öğrenirler.Aşkı sıradan şeylerin tutsağı yapmak onun tutkusunu almak ve onu sonsuza kadar yitirmek demek değil midir?
Gerçek sevgi,kimin daha karlı çıkacağını düşünmeden,bir insana vermeyi düşünmek değil miydi? Kalp tutkularımızın yaşadığı yerdir aslında.
Sevgi adına; Suskunluğum...Sayıklamalarım
Sadece yazdıklarımın sonuna eklediğim üç noktadan ibaretti aynı zamanda sonsuzluğum da üç nokta...
Denize vurmak kendini rüzgara sunmak düşte kalmak
düşe yazmak bir aşka,umuda,mateme
yada düşe yazmak aşkı umudu matemi
sonra alıp düşü şiiri yapmak hayatının...
Karanlığımın içinde aradağım ne bir ışık ne bir çare
çalışmayı unutan bir saat gibi içimde zaman...
Zamansızlığı bahane edip ertelemekten yana hep bir yanımız erteledim evet çaresizliğimi yada yalnızlığımı bir süre
Kayıplar hep var ama kayıplarımız oldukça dünyanın merkezi sanmıyormuyuz kendimizi...
Ölüme gidebilmek dediğimiz şey ölmeyi umabilmek değilmi aslında...
Söylediklerine karşı suskunluğum
anlatamadıklarıma birazda ikimizde yabancıyız işte birbirimize...
Sayıklamalarım hiç bitmez belki biri duyar diye belki biri aynını hisseder diye belki acımı hafifletir diye
hayata sayıklarım
umuda karanlığa Tanrıya sayıklarım
söyleyeceklerimi
Ben böyle dua ediyorum karanlıkta
Biri günlük tutsaydı böyle olurdu herhalde başı sonu belli olmayan bir dolu cümle....
Anlatacaklarım var hala kendimi anlatma çabasında değilim anlatamam ki
Fırtınada kaybolmuş bir kız çocuğunun öyküsü diyelim şimdilik buna...