Televizyondaki bir filmde seyrederken duydum bu soruyu,
Çocuk yatmadan önce aklına geldiği için annesine sormuştu,
’Anne, eğer Tanrı bizim üzerimizdeyse uçması gerekmez mi?’,
Annesi de her zamanki kibarlığıyla ona; ’Uyu yavrum!.’ demişti...

Çocuk filmin başında kilise korosundaydı ve ilahi söylüyordu,
Ben de onlarla birlikte ilahi dinliyordum ve hoşuma gidiyordu,
Sorular çoğalır eğer biz soracak olursak ama cevaplar önemli,
Tanrı inancımızdaki gibi her yerde mi yoksa gökyüzünde mi...?

Adı Tanrı olunca nereye koyarsan oraya sığar yahut da sığmaz,
Bizim inancımızdaki gibi ’Allah’ olunca her yerdedir, akla sığmaz,
Bilgisi de gerekli ama o hep bizimle birliktedir ve o her yerdedir,
Kilise korosunda ne söylendiğini bilemem ama bizimle birliktedir...

Maneviyata yönelmek güzeldir, ruhumuza ve bedenimize iyi gelir,
Kısacası bizimle birlikte var olan duygular varlığımızın delilleridir,
İlahideki tınılar da maneviyattan izler taşır, duadır onlar bence,
Namazda okunanlar Allah’ın ayetleridir, o da başka bir mesele...

İlkel dinlerde neler düşünülürdü ve neler hissedilirdi, bilemiyoruz,
Onlar da mutlaka kendilerince Hakk’ı arıyorlardı, ulaşamıyoruz,
Hak yol tektir, o da Yaradan’ımızın yoludur, doğru olan budur ama,
Bütün inançların ulaştığı maneviyattır, hak da olsa ilkel de olsa...