Adımız Özgürlüktü

Ne zaman gözlerimize mil çekilmedi de bizler gördük
Ne zaman çiçeklerimiz oldu da baharlar da yetiştirmedik
Ne zaman yüreğimizde gülücükler savruldu
Söyle ey ana ne zaman kendimize nikâhımız sunuldu

Yüreğimizde birikir gülüşlerimiz
Kimse görmez firari bakışlarımızı
Kimse bilmez gece isyanlarımızı
Bizim isyanımız bizedir ana
Yüreğimizde birikir umutlarımız
Adımız özgürlüktü ana

Aşımız acıdır
Suyumuz direniş
Doyarcasına yudumlar aç kalmayız
Kanlar üzerimize serpilmiş
Üşümek nedir bilmeyiz
Kaban diye yarınları sarmışız
Vuslatlara son umudumuz
Özgürlüğümüz

İki arkadaştık
Candan öte kardeşten yakın
Cemal ve ben
Hayatımda ilk defa Cemal’i gülerken gördüm
Daha 8 yaşında koca şehre terkedilmiş yalnızlığıyla
Çok zayıfmış ürkmüş ve güçlenmiş zamanla
Üç beş kişi vurmuş
Sebep nedir bilmiyorum
Ama cezası çoktu
Tanıdığımda on dokuzundaydı
Sırtında yorgunluğu, dağ gibi yüreği vardı
Hem öksüz hem yetimdi
Hasreti özgürlüğüydü
Gülüşlerini saklıyormuş meğer hep son sözüne
Son sözü ‘’Özgürce ölmek varken zindanda yaşamak niye’’diyordu
Özgürce gülüyordu özgürce gülüyordu özgürce gülüyordu
Adımız özgürlüktü
Gençliğimiz bilmese de özgürlüğü
Meğer son söze saklamışız özgürlüğümüzü
Özgürce gülüyorduk özgürce gülüyorduk özgürce gülüyor-duk
Adımız özgürlüktü
Birkaç saniye de olsa şanımız özgürlüktü ey ana
Ömrümüz özgürlüktü tüm yaralarımıza rağmen
Gülüşümüz özgürlüktü…

( NOT: Tamamiyle hayali yazmış olduğum bir şiirimdir. )

Yusuf BİTİM