Bak, Başladı Yine O Keman...

Bak, yine duyuldu uzaklardan o kemanın sesi,
Ne mahzun bir melodisi var...
Özlem rıhtımlarında gözyaşları,
Damlasın benimkiler de ne çıkar?

Usulca öp yüzümü gitmeden,
Saklarım alnımda ebediyen,
Yavaşça ört kapını,
Çok yavaş, için titremeden...

Son defa bak ne olur, sessizce,
Kimse bilmesin, görmesin ağladığımızı,
Bu keman...Ah, bu kemanın sesi,
Ağlatıyor beni, utanmadan...

Git canım,
Git istiyorsan,
Ellerimde sıcaklığın,
Sevginse, yüreğime sığmayacak kadar...

Bu fırtına içimde,
Ben kapattım pencerelerimi,
Aldırma,
Duyulmaz dışarıya,
İçimde kopan fırtınalar, yağan yağmurlar...

Unut istiyorsan,,
Yeter ki sen üzülme,
Ben beklerim, bilmez kimse,
Bilinmez yolculuklarda gezerim yüreğimi dağlayarak,
Görmezler,
Sabahlara kadar ağlayarak...

Günün aydınlık, gecelerin huzur dolsun.
Ben olmuşum, olmamışım ne çıkar,
Sevgim ulaşamazsa sana,
Ağlamak, konuşmak, susmak, neye yarar?

Bak, başladı yine o keman...
Dinle, sanki duruyor zaman...
Sesleniyor gibi,
Çok uzak diyarlardan...
Sesi, ürpertiyor yüreğimi,
Korkuyorum, hem de çok,
Aldırma bana sakın,
Sen mutlu ol, huzurla dol,
Yeter ki, beni unutma, e mi?

25 Haziran 2011

Halenur Kor