sensiz divaneydim dağ başlarında
bütün yaban dikenleri dolarken yüreğime
kara bulutlar toplanmıştı yürğime
ne ferhatı bula bildim, ne mecnunu
sensiz daha divaneydim onlardan

yaban dikenlerini topladım yüreğimden
kan doldu öbek öbek duygularım
kartallara yem olsun sesiz yüreğim
diye bırakmak istedim ulu dağlara
attılar yere,ağır geldi acısı karatallara
sensiz parelere bölünürken yüreğim

kızılcıklara sığındım belli olmasın diye
gözlerimden akan kanlı yaşlarım
dolanırken seni aramaklı bakışlarım
pare pare oluncaya dek ayaklarım
kor alevinde yürek yanmalarım
sensiz ölümdeydi hasret duygularım

güller solgun, yakamozlar kördü
laleler yokluğuna boyun büküktü
arş yedi kat yer dbine çöküktü
kumsala yanar ateşler, baykuşlar üşüştü
senin her bakış bana sen gözüktü

dizler ağladı her hecesinde
düşler acıydı günde gecede
şiirler sustu güz güllernde
düşler yas terine döndü yokluğunda

İSMAİL TÜRKMEN