kaldırımlarda titreyen
çocuklar gördüm
nasırlı elleri
çıbanlı gözleri vardı
hançerden keskin
kılıçtan ince
sözleri vardı
içime içime batan
yırtık pabuçları
pantolonsuzdu bir kaçı
üryan yaşamaktaydılar
yükleri ağır taşımaktaydılar
savaşıyorlardı ekmek için
yaklaştım yanlarına
birinin elinde zuladan cigara
öteki yeni söndürmüştü galiba
sıradan öylesine bakıyor
öylesine işte der gibi
hiç umutları yok gibiydiler
ama onlar bizden biriydiler
belki babasız belki anasız dılar
içlerinden biri hadi be abi
sen var git yoluna dedi
bizde bu yol ışıksız
bizde bu yol yakışıksız
bizde bu lokmalar kaşıksız be abi dedi
bizim sorularımız cevapsız
be abi
nefes boğazımda düğümlendi
çaresizlik üst üste eklendi
ellerim ellerime kenetlendide
bir yol olmalıydı bir yol
aydınlık olmalıydı
bu karanlık dünyaları
duymalıydık yükselen feryat ları
her yerden her köşeden el uzatmalıydık
öyle oturduğumuz yerden değil
filen birebir atlatmalıydık bu kanayan yarayı
hadi be abi
hadi
her zaman
senin benim herkesin yavrusu da
çaresiz kalmadan