Hergun geçtiğim sokakta
Bir deli var oturan kaldırımda
Deli dememek lazım esasında
Belkide hepimizden akıllı o deli kisvesi altında
Gözleri görmekte dünyayı tüm çıplaklığı ile
Sözleri ise bir kılıç gibi keskin
Sekiz taş var ellerinde oynadığı
Sorunca size soyle bir desin bakarak anlattığı

Birincisi hayat der sadece
İkincisi ölüm
Üçü sorma der o beni bırakan giden şey işte
Yani kısaca umut
Dört ve beş aşk ve hasret
Altı ve yedi güven; hürmet
Sekizinci ise orda durur sessizleşir

İşte o beni deli yapan der tüm çığlığı ile
Sekizi kimse öğrenemez ondan

Deli ya derler soranlar işte yazıyor her an kendi kafasından
Gülerler sonra ona ve cekip giderler yanından
Oysa aslında hep düşünürüm kim akıllı kim deli diye ben o an
Deli ise bu garip ya biziler ne olayız ki

Sekizi hep başlarım düşünmeye ben
Bu deliyi görünce hep
Çoktandandır anlamadım anlamını bende hep
Ama ne sonunda sanırım çözdüm cevabını

Ve anladım ki o deli aslında hepimizden akıllı
Çünkü sekize gömmüş o tüm insanların ortak beklentilerini
Bu yüzden artık ona deli demiyorum ben
Sadece acıyorum anlaşılmamasından dolayı