0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1547
Okunma
siyah bulutlar sarılmiştı gecenin karanlığına,
ellerimden düşecek hayat bıraksam anında,
ve sen, ben ’ikimiz’ olmayacak kadar uzaklarda,
fiğanı dert bilir artık gönlüm yaşatmaz sevdamıda.
siyah bulutlar sarılmiştı gecenin karanlığına,
ay, yıldız ve binlerce ayrılığın son zamanında,
bir mendil kalkacak; koşacak ayaklarım belki yanına!
gururu ölüm bilir kalbim anlatamazsın sen ona.
siyah bulutlar sarılmıştı gecenin karanlığına,
bir el kalkacaktı ki pencerenin kenarında,
ıslak, nemli gözyaşları akacaktı usulca yanağımda,
ağlamayı kibir bilir’ utanırım’ belki de zayıflıkta.
siyah bulutlar sarılmıştı gecenin karanlığına,
sözüm ona ağlayacaktı bulutlar; ben ağlamasam da,
bir el kalkacak veya koşacaktım onun ayaklarına,
belki de siyah bulutlar dağılacaktı bu haykırışımla...
