Dağlar, taşlar titrer, yerinden oynar.
Köpürür denizler ve sular kaynar.
Volkanlar fışkırıp, güneş olur nar.

İlahi senfoni titretir arşı,
Huşu içerisinde dinler çarşı,

Ormanda ağaçlar nizama girer.
Bulutlar gökyüzüne yatak serer.
Şanlı ordular zulme göğüs gerer.

İlahi senfoni çalar hoş marşı,
Ayağa kaldırır yedi kat arşı.

Kuşlar tempo halinde kanat açar,
O’nun kulu dünyada olmaz naçar.
Kapatırsa bir kapıyı, bin açar.

İlahi senfoni ahenkle vurur,
Zaman, mekân, insan, kâinat durur.

Düşünce iklimine dalar insan,
İnsan yüceleşir olursa vicdan,
İstikbale zenginlik katar, irfan,

İlahi senfoni âlemi kaplar,
O huşuyla yerinden yürek hoplar.

Damarlarımdaki kan aşkla atar.
Hülyamdaki ay, O’na doğru batar.
O’nun aşkı sevgime sevgi katar.

İlahi senfoni besler ruhumu,
İlahi senfoni açar ufkumu.

21.03.2007
Tarık TORUN

AŞKIN COĞRAFYASI
“Mekândan Kalbe”