Her insanın, bir hayat hikayesi, sonu varmış,
Baharda canlanan, bazen kış olmadan solarmış.
Bana verilen bu can, sevgi / hayat dolu olmadıkça,
Yazın yada kışın solacakmış, umurumda değil.

Bu ömür nerde ne zaman bitecek, belli değil.
Bedenim toprak olacakmış, önemli değil.
Bana verilen bu can, erdemli olmadıkça,
Nerde nasıl solacakmış, umurumda değil.

Gördüğüm güneş, belki de son olacak bu gün.
Hiç yaşamamış olacağız, nasıl olsa bir gün.
Bana verilen bu can, gül gibi açmadıkça,
Güneş doğmuş doğmamış, umurumda değil.

Aynada gördüğüm ben desem, ben değil.
Elli yıl geçmiş, sanki bir gün değil.
Her mevsim açtığım çentikler çoğaldıkça,
Bütün mevsimler bahar olsa, umurumda değil.

Hep umutla yaşadım, bir gün kavuşurum diye.
Gündüz hayal ettim, gece rüyamda görürüm diye.
Ömrüm kar taneleri gibi eridi, hayat yolunda.
Geriye kaç mevsim kaldı, umurumda değil.

Cahit KARAÇ