Aug,31/07



Issız bir yoldu seninki
Uzundu,
Yol mu yorgundu
Sen mi daha çok,
Gülmeye çalışan dudaklarından
Çıkaramadım,
Gözlerinse yorgunluktan mı öyle bakardı,
Lanetinden mi kayıp zamana
Ya da…
Vazgeçmişliğinden miydi,
Zor geliyor, konduramıyorum be Mualla!

Çiçekler beklemiştik
Oje sürerken
Ve saçlarımıza dolarken bigudileri
Sıcak yaz öğlelerinde
Ilık akşamüzerlerinden,
Hafiften papatya kokusu saçlarımızda…

Hakikaten de açıyordu değil mi
Rengini bal rengi saçlarımızın,
Güneş altlarında kavrulmamıza
Değmişti değil mi
Mualla?

Şile bezinden elbiseler modaydı tam da o zamanlarda
Ucuzdu ya kumaşı,
Rengarenk dikerdi annem,
Sana da dikmişti
Uçuk maviydi seninki
Benimki nar çiçeği…

El değdirmezdik elimize
Büyük bir meziyetle…

Hani yakışıklı bir çocuk vardı
Hani saatlerce otururdunuz da pastanede
Bir türlü izin vermemiştin
Ne açılmasına
Ne de elini tutmasına…

Ah… Mualla…

Rahmetli baban
Öpüyor mudur alnından?

Ne diye o doktor gence
Tutunup kaldın ki,
Tenine değmek istiyordu o sadece
Sakınırken sen elini…

Diyemedim be sana Mualla,
Bağıra bağıra…

Az az söyledim
Sen onlara bile tahammül edemedin…

Hep bekledin…

Yolun yorgundu Mualla,
Sen yoldan yorgun…

Hala aklımda gözlerin
İlk beyazların çıktığında,
“Aman, boyarız” demiştim
Üç hafta mı sürmüştü hüznün?

Issız yolun
Çok ıslattı geceleri yastığını,
Söylemesen de bilirim,
Ah be Mualla, ne diye takıldın kaldın o adama?

Yol yordam da bilirdin
Oysa...

Kimbilir evlenseydin o
Aklı başında adamla
O çok istediğin çocuklar da oynaşırdı
Etrafında.

Ah… Mualla…

Ne elin ısındı
Ne tenin…

Yüreğinse yangın yeri…

Mualla var ya,
Edebine küfredesim geldi
O musalla taşında!


Gülgün Karaoğlu