Abartılı şekilde, kalem, dil önde gider
“Şâirler yalan söyler”, yazdıkları ispâtı.()
Nüktedanlıkta mâhir, cinas, imaj ha keza
Muammalı söz söyler, onlar her yerde yiti.

Çilesi azık olmuş, dünyada sefa sürmez
Sevdi mi o tam sever, yârde bir kusur görmez?
Aşka, sevdâya muhtaç, maddeye değer vermez
Âşık gönül adamı, istemez yalı, yatı.

Esas olan ölçü şu, bâtın değil de zâhir
Aşk oduyla yanmışsa, seven gönüller tâhir
Yanlışa tepki verir, şâir her yerde şâir
Onun için fark etmez, ne doğu ne de batı.

Eğer insan insansa, kolay kolay söz yemez
Şâir olmak mümkün mü, olunmadan bir çömez?
Kafasına takmışsa, Nuh der peygamber demez
Her kim ki ön yargılı, fikir mermerden katı.

Aşka düşmeyen kişi, sînesini dağlamaz
Issız çöl ortasında, gece/gündüz ağlamaz
Ne renk tanır, ne de ırk, âşığı yaş bağlamaz
Yeter ki fırsat bulsun, dizginler sürer atı…

20/06/’11
Hanifi KARA

() Şuarâ: 26/223