2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
804
Okunma
Bu sabah uyandığımda, ağlıyordu gökyüzü
Hem de öyle bir ağlıyordu ki, sorma…
Sanki…
Sanki benim akıtamadığım,
İçimde kalanlar yerine ağlıyordu.
Gözyaşlarım bitiği için,
Gözlerim kuruduğu için,
Ben ağlayamıyorum diye ağlıyordu.
Sabah yediydi uyandığımda
Aydınlık olması gerekiyordu
Ama karanlıktı,
Karanlık…
O karanlık ve ağlayan gökyüzü.
Güne böyle bir başlangıç!
Pencereden dışarıyı seyretmeye dalmışım,
Bir baktım gökyüzüne eşlik ediyorum.
Bende ağlıyorum.
Gözlerimden süzülen gözyaşlarımı,
Ellerime damlayınca fark ediyorum.
Durduramıyorum gözyaşlarımı,
Yağmuru durduramadığım gibi.
Yağmur ne zaman dinerse,
O zaman diniyor gözyaşlarım.
Dedim ya; benim yerime
Benim akıtamadıklarım için ağlıyordu gökyüzü.
5.0
100% (3)
Cevap Yaz