Düşümde aşk ile karşılaştım.. insanı arıyordu.
Uyandım, insan ile karşılaştım.. aşkı arıyordu...

"bir düş kurdum
içine seni koydum
savaştan yeni döndüm
anlasana yorgunum
hiç mecalim yok konuşmaya
bir de sen beni yorma
düş bu ya
neyse ki "sen" konuşuyorsun da
susan gene ben oluyorum
"kelime oyunları" kuramayacak kadar
dolu zihnim ve birden
bir halvet hali çöküyor omuzlarıma
düşün içinde kurduğum yeni düş
ve yeni düşün içinde
"sen" yoksun
savaştan yeni dönmüşüm
ve yokluğumda
gidenlerden biri "sen" olmuşsun..."
Gitme! Gitme hep kal düşümde. Kal bende... Gidenlerden olma sevdam, sevgili der gibiydi...

Ve...
"benim düşlerimin içinde
o uyumuyordu biliyordum
ben ne bir uykusunda onun
ne bir düşünde bulundum

bulunsaydim,
vururdum!" dediği gibi Özdemir Asaf'ın.
Düşününce! Hak vermemek mümkün mü? İnsan düşüne girmek ister sevdiğinin, aklına düşmek ister.. Düşmeyince...!

Hayal.. Hayat etmek... İnsan hayal ettiği kadar yaşarmış 'Şair'. Hayalleriyle yaşarmış. Bir çok şey; zamanında hayal edilmemiş olsaydı, bugün hiçbir şey olmazdı...

Her şey bir hayalle başlamaz mı aslında? Us'ta bir şey canlanır ardından inanç ve çabayla ve umudu elden bırakmadan bir çok hayal gerçek olabilir.
Üstelik düşler-hayaller ne karşılığında bir şey istiyor, ne de acı veriyor yaşatırken...

Yine güzeldi 'Şiir'iniz.
Yüreğin ç/ağlayışıydı.. Kanat çırpışıydı.
Uzanmak, tutunmaktı maviliğe, maviliğin içindeki düşlere, düşlerdeki sevgiliye, sevmeye sevilmeye tutunmaktı sevgiye...

Daim olsun yüreğiniz-kaleminiz.
Saygımla...