çocukken
hayatı duvarlara yaslanarak izlerdim
serseri yanımı gizlerdim
köyümüze kurşun sıkan adamlar geldiğinde
ya da ortalık toz dumana büründüğünde
gelecek hakkından endişeler duyardım
susmaz bir hıçkırığa tutulurdum
ikide bir
sıtmaya yakalanan babam gibi




çocukken
içimdeki çocuğa güvenirdim yine de
arkadaşlarım gece ve oyun
yoldaşlarım kalbimde büyüttüğüm şiirler ve mutlu yarınlardı
aslında yaşamak çok kolaydı
elinde güç olsaydı
bilirdim bu felsefeyi çocuk aklımla




çocukken
olduğum gibi görünmeye çalışırdım
haktan
iyilikten dem vururdum
hangi çocuk çaresizce onun omzunda dururdum
terketmezdim takımı
ileri gitmezdim sebep yokken
huzurdan bahsederdim esmer gülüşler çokken
yanı başımda




ve çocukken
çocukluğuma elimdeki hayati çizgiler kadar sağlam bakardım
annemin eteklerinde duran ufak avuçlarımla
doğru olana akardım
büyüklerimin sözünü dinler
küçüklerimin gözünü öperdim
her hayal sonrası molamda