anne
uykumun iştahı yok

ne zaman seni düşünsem
hiddetle çarpıyor yüzüme rüyalarımı

kıskandığından olsa gerek
gelir gibi yapıp kalmıyor gözlerimde

hani desem ki
evvelden beridir sever beni

lakin
hiç uzun süreli beraberliğimiz olmamıştır

geçen çarşamba
dışarıda sağanak bir yağmur vardı
bende saatlerce yürümüştüm
yine tüm yön ezberlerimi unuttuğum bir gündü

akşamın karanlığına süzülen yaşları
gizleme gereği bile duymamıştım
nasıl olsa yağmur alıp götürüyordu
henüz çapaklanmamıştı dilimde

ve
yol boyunca ilerlerken arabalar
kaldırımlarda hızlı adımlarıyla insanlar
babaannemin çiçekleri aklıma geldi bir anda

bu perşembe
yeni bir durum keşfettim bende
ne zaman çiçek görsem
babaannemin kokusu doluyor ciğerlerime
işte o an heyecanlı bir merhaba diyorum usulca

anne
on gün öncesi olabilir
şiir yazmak için büyük kareli defterimi alalı
sayfasının ortasından iki dal kopardım önce

sonra
ikinize bir mektup yazmayı düşündüm
sevgi dilekleriyle başlayan
özlem satırlarıyla biten

bilirsin
güzelliği seven bir insan oldum
bu yüzden çiçekler çizdim kenarlarına

ancak
tüm renkler içinde
sizi görmeyi arzuladım
ve
içlerini boyamadan bıraktım

anne
dün öğle vakti gezerken sahilde
kuşlardan biri iniverdi yakınıma
babaannem yine geldi aklıma
kızım derdi muhabbet kuşuna

ve
bir gün öldüğünü haber verdi
kızını öptüğü dudakları titriyordu

tek kelime dahi bulamadım
teselli etmeyi isterdim
ne yazık ki
kalakaldım öylece

dün gece
kendi sesimi dinlediğim vakitlerde
geçmiş denilen pencereden baktım
her düşmelerimin ardından
ısrarla iyileşme çabalarım

sanki
bugün biraz daha büyüdüm