sevincini tüketmiş bir hüzündür içinde hapsettiğin
boynunda suç pusulalarıyla kırdığı kalbinin
mutlu zamanların penceresini açmadan bekliyor ölümü
senin gök çizdiğin yerlere dikiyor bir kara gülü
tam güleceğin yerde bir kara kader ki; sorma
yüreğin yenildiği bu dünyada kendini boşa yorma
bu duvarlara hangi rengi vursan akabinde kapkara
ve bir tek sen bakabiliyorsun yenilmiş çocukların gözlerine
ellerinde kırılmış düşlerinle
sen biliyorsun tekbaşınalığı terkedilmiş harabelerde

ağlamayı oynarsın piyeslerde
oyun sanarlar ağladığında caddelerde
kovulmaz hüznün sana canyoldaşı
sığınakların hep satır araları
fısıldamak gerçeğini, haykırmaların utancı

bir bedduanı söyle bana korktuğun gerçeğe ettiğin
dişim tırnağım düşmanı olsun düşlerine yalan diyenin
hangi insan yanacaksa ona susarsın sen
cennetini erken düşleyenlere meleğindim demeden
bir tek sen yanabiliyorsun sevgisiz büyütülmüş annenin yerine
kanatsız kalbinle

düşlerime sığınan üryan
gerçek insan kim (ki zaten herkes kendine müslüman)
nerde masum kalpler ( çocukların yarasız olanlarından başka)
kapısına ekmek bıraktığım insanın gözyaşında tuz
elleri ısınan kadının kalbinde şeker
sığınakların hep insanların sıcaklığı
ve bir tek sen bakabiliyorsun yenilmiş çocukların gözlerine

hangi insana güneşin yolu kesilmişse ona ışık taşıyorsun sen
ve ertesinde yüreğini giydiriyorsun düşsüzlere
sığınaksın dışlanmış düşlere
her acıya uzanan bir el dallanıyor sevginde


bir tek sen yanabiliyorsun sevgisiz büyütülmüş annenin yerine
kanatsız kalbinle