kuru yapraklar dökülmüş dallardan

aşkımın solması gibi solmuş renkler içinde

sert bir rüzgar esiyor sahilde

deniz kapkara olmuş

sensizlik gibi içimde

boğazıma çokmüş ısıssızlığın nefesi

sessiz ve derinden ağlıyor yağmur taneleri

gözlerimde ıslaklığı var arzuların izinin

ellerimde ellerinin sıcaklığı kurumuş

tenımde o sessiz renkleri düşen yaprakların

ayaklarımın altında eziliyor yağmur damları

gözlerimdeki kan damlalarına karışıyor derinden

ezilmiş ruhum bedenımden duşuyor yere aniden

toprakta ölmüş olmalı sesi cıkmıyor bu sesleri alıyor içine

bir sonbahar sabahı sessizlik

hancer gibi kalbimi delip açıyor içimi

renkleri solmuş yapraklarla rüzgar sessizce

kalbimide süpürüp atıyor yerden

yere elimde sadece kalan

acıların sesi tık tak diye vuran

kalbimin kanayan derinliklerinde

sadece o güzel gözlerinin izi var

bir hancer gibi saplanan en derinden bu bedene ümitsizce