Korkuturken gölgesi bile âlemi
Şu biçare gönlümde tozar yalnızlık
Yüreğime nakşetmiş bitmez elemi
Her gün bir motif daha çizer yalnızlık

Dağdaki kara döndü tepemde saçım
Ben ne günah işledim, acep ne suçum
Ne yaparsam yapayım yetmiyor gücüm
Beni her kavgamızda ezer yalnızlık

Ben bıktım o bıkmadı benle savaştan
Başıma bela verdi kaderim baştan
Alamadım bir türlü gözümü yaştan
Beni her dem kahredip üzer yalnızlık

Hep kahrolmakla geçti gençlik çağlarım
Ondan sebeptir böyle her dem ağlarım
Ben bir umut bulup da gönül bağlarım
Ummadığım bir anda çözer yalnızlık

Her gün işkence böyle vermiyor ara
Bahtım kara kaderim ondan da kara
Sanki benim bir parçam, içimde yara
Gece gündüz demeden azar yalnızlık

Tam da kurtuldum derken ensemde biter
İçimde yangın olmuş bağrımdan tüter
Uğursuz baykuş gibi başımda öter
Yoluma belaları düzer yalnızlık

Ne gündüzüm aydınlık, ne gecem gece
Her gün daha devleşti, ben kaldım cüce
Ömrüme sultan olmuş ne gerek taca
Gönlümün sarayında gezer yalnızlık

Ah bir söyleyebilsem, döksem içimi
Boşuna mı ağarttım bunca saçımı
Ödetir yüreğimin saflık suçunu
Beni her an kurşuna dizer yalnızlık

Kendini yüreğime hakan eylemiş
Bahtımı bu dünyada mekân eylemiş
Gönlüm de kalemime ferman eylemiş
Bütün şiirlerimde yazar yalnızlık

Parça parça tüketti beni amansız
Yakıp da viran etti beni dumansız
Toprağa götürecek beni zamansız
Korkarım mezarımı kazar yalnızlık

Kenan Baran ( 2005 )