umudun hüzne çizdiği resimde buldum seni,

o kadar acı veriyordun ki bana

ve o kadar yakıyordun ki yüreğimi

sen seni sevdiğimi bilmiyordun ki

belki de bu yüzden ben yap yalnızdım

belkide bu yüzden çaresiz

daha doğrusu yalnız kalmak isterdim

sensiz olduğum anlarda

bir uçurum yamacındaydım hep seni düşünürdüm...

ben rüzgarlarle konuşurdum hep sanki seninle konuşur gibi

çiçekleri koklardım hep sanki seni koklar gibi

kuşlar gülüşürdü hep tıpkı senin gülüşlerin gibi

ne kadarda bunlarla kendimi teselli etmeye çalişsam

senli olmanın yerini alamazdı hiç bir ZAMAN

onlara söylediğimi sana söylemek isterdim

SENİ SEVDİĞİMİ sana söylemek isterdim ben

ama yapamazdım işte korkardım belkide cesaret edemezdim

benim tek yaptiğim o uçurumun yamacında

ufka bakıp dalıp gitmek olurdu

belkide ömrümün sonuna dek yapacağim tek şeyde buydu

ama yinede rüzgar ağaçlar kuşlar azda olsa seni veriyordu ya bana

o da yeter sen yeter ki üzülme

ve ben senin arada birde olsa ben senin

o güler yüzünü göreyi...

sevdiğim halde seviyorum diyemediğim ve canınımı bile verebileceğim SEVDİĞİME....