Kül rengiydi hava sensiz ,
Dilinden düşenler bir cam kesiği ,
Kanayan yüreğimdi .
Soluğu kesilmiş ,
Rengi atmış , sararmış yüzü ayrılığın .
Hiç kavuşamamışken kalbe nasır vurmaktı seni sevmek ,
Bastığım her adımda tökezlemekti kader.
Rüzgara verme gönlünü ,
Bir gönül bir aşka bile yetemezken .
Eser durur başımda hüzün ,
Sen bir an bile gülemezken .
Lavlardan gül olur mu deme ,
Gülüşündeki ateşti yakan içimdeki kasırgaları .
Sadece baharda sararırdı yapraklar oysaki ,
Baharda unutulurdu , baharda ölürdü büyük aşklar .
Ben seni baharda sevdim diye mi döküldü sevdamız ?
Şimdi yanan ateşi ayrılık söndürmez ,
Seni sevmeler ateşte büyür .
Büyüyen ateş dudaklarında çıkan o tek hece ,
Ben ölürüm sen dirilince ,
Ben ölürüm sen gidince .
Her yutkunduğumda bilirim ki ,
Ayrılık siner ciğerlerime .
Soludukca büyütürm seni nefesimde .
Önümde ki bir kaç günle ,
Sararan anılar bırakmak geride ,
Hani o kara gözlerinde ,
Yasım olurda benim anlatamam sana .
Sensizlik kalemim olduğundan beri ,
Kaldırımlara basa basa yazıyorum sensizliği .
Soğuk , bezgin , ıslak bir sevda bizimkisi ,
Hiç kavuşamamış , hep ayrılmış .
Tamamlayamadığım cümlelerim var ,
Siyah saçlarına dokunamadığım kadar uzak mesafelerde .
Şimdi bir senle olmak var bir de sensiz olmak ,
Siyah gözlerin benim matemim , kuşandım , gidiyorum .
Beni affet ,
Seni seviyorum . . .