Şiir yazar ilahlar.
Hikmet-i ilahi!
Muhteşem antik doruklardan bakıyor ilahi gözler;
duy diyor,
sağır kulaklar bile duyuyor davetkar şiirlerin sesini!

Aşk,
ıssızlığın ortasında sese duyulan özlem kadar özleniyor.
Aşkın kelebek kanatları kaderin gösterdiği yöne savruluyor.

Güneş’ten başka ne aydınlatabilir içimi?
Sokak lambaları mı?
O’nun dönüşü mü?
Mümkün mü?
Ne mümkün?
Ne?
Aşk mı?
Aşk ne?
Yaşadığınız absürt beraberlikler mi?...
Onlar, abesle iştigal edilen saçma sapan aşklar...
Ne için?
Yanımdaki bu insan aşk mı?
Değil mi?
Ne?
Ne değil?
Ben bir yaşam mıyım?
Yaşam...
Yaşamak...
Yaşamın neresinde adımlarım?
Kapalı kapılarla hapsedilmeden yaşamak mümkün mü hiçliği?
Hiç bir yerinde mi?
O halde ben de giderim işte hiç bir yere...
Hoşça kalın!

kaderim ilahıyla baş başa, şiir yazıyorlar...
şışşşt!...
rahatsız etmeyin!
gidin, kuru gürültünüzü başka yerde oynayın!